Σαρακοστιανό τραπέζι. Αν και ξενυχτισμένη κατά συρροή λόγω των μασκέ -και μη- πάρτυ του τριημέρου, οι προετοιμασίες ξεκίνησαν σχετικά νωρίς. Ένα τραπέζι για πολύ δικούς μας ανθρώπους, χωρίς ιδιαίτερες επισημότητες. Ένα τραπέζι που τα είχε όλα. Λαγάνα φυσικά, ταραμοσαλάτα, χαλβά, καλαμάρια και ....πάμε στα σκληρά τώρα, θαλασσινά, χταπόδι και γαρίδες. Σκληρά γιατί μας σημάδεψαν, έτσι όπως "κείτονταν" στο πιάτο. Και για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

-"Νικόλαααα, έλα να φάμε..."
-"Μαμά, εγω δεν θα φάω γαρίδες. Γαρίδες τρώνε οι φώκιες. (πλησιάζει στο τραπέζι και εξερευνά τα πιάτα) Επίσης, μαμά, οι γαρίδες έχουν μάτια... Είναι ζωάκια, μαμά?"
-... "Ναι Νικόλα μου, είναι ζωάκια που ζουν στη θάλασσα..."
-"Και το χταπόδι?...Τι χταπόδι είναι αυτό? Το ζωάκι που ζει και αυτό στη θάλασσα?"
"Ναι, Νικόλα μου"...
"Και θα το φάμε, μαμααααά..?!?" (τρόμος!)
Εκείνη τη στιγμή λοιπόν, συνειδητοποίησα ότι μάλλον πρέπει να πάψω να είμαι τόσο ειλικρινής και να διαστρεβλώσω λιγάκι την αλήθεια...

Δεν ξέρω αν είναι όλα τα παιδάκια έτσι, αλλά ο Νικόλας μου έχει μια τρελή αδυναμία στα ζωάκια/ψαράκια/δεινοσαυράκια. Έχει όλα τα ζωάκια-μινιατούρες και θέλει να παίζει κυρίως με αυτά. Επίσης, του αρέσει να ξεφυλλίζει βιβλία που απεικονίζουν ζώα και απολαμβάνει όσο τίποτα άλλο τη βόλτα στο ζωολογικό πάρκο.

Τώρα λοιπόν, φαντάζομαι ότι με καταλαβαίνετε. Δεν είναι και πολύ εύκολο να εξηγήσεις σε ένα παιδάκι 3 ετών ότι κάποια απο αυτά τα τρισχαριτωμένα ζωάκια που βλέπει και που συμπαθεί πολύ, τα έχουμε καθημερινά στο τραπέζι μας. Οτι το ψαράκι που ψάρεψε ο Στράτος στο παραμύθι και που έχει κλειστά τα μάτια του, γιατί μόλις τσίμπησε το δόλωμα, δεν είναι πια ζωντανό και ελεύθερο. Αντε να εξηγήσεις, ότι τα ψάρια που τρώμε δεν είναι σαν και αυτά που βλέπει στο ενυδρείο. Ότι το "κατσικάκι στο φούρνο με πατάτες", που άκουσε να λέμε, δεν έχει καμία σχέση με τα κατσικάκια που διαβάζουμε στο παραμύθι.

Ομολογώ ότι στη αρχή προσπάθησα να πώ την αλήθεια με πολύ γλυκό τρόπο. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει γλυκός τρόπος να πεις σε ένα μικρό παιδάκι, ότι τρώμε τα παραμύθια του.

Γι'αυτό λοιπόν, άλλαξα τακτική. Άλλα είναι τα ζωάκια που τρώμε και άλλα είναι αυτά που ζουν στη θάλασσα ή στα παραμύθια του. Δεν φάνηκε να πείθεται βέβαια, αλλά τουλάχιστον κερδίσαμε λίγο χρόνο...


Τα φιλιά μου και την αγάπη μου,
Μαρία Φραγκάκη


Aν μοιράζεστε σκέψεις, είναι καλύτερα,
γι΄αυτό περιμένω τα μηνύματά σας στο e-mail μου:
maria.fragaki@mother.gr
Twitter: @FragakiMaria

Like(!) τη σελίδα μας στο Facebook: mothergr
Ακολουθήστε μας στο twitter: @mothergr